Czaszka nosorożca leśnego Dicerorhinus kirchbergensis, wydobyta z koryta Wisły w Warszawie w roku 1970, jest najlepiej zachowana z czterech opisanych dotychczas na świecie. Na szczątki natrafiła pogłębiarka „Afrodyta” podczas prac na odcinku pomiędzy dzisiejszym Mostem Siekierkowskim a „Grubą Kaśką”. Okaz jest obecnie jednym z najcenniejszych eksponatów naszego muzeum.
Szczątki nosorożców leśnych spotykane są wyjątkowo rzadko. W Polsce znane tylko z ośmiu stanowisk, związanych z osadami interglacjału eemskiego (130–115 tys. lat temu). Ten okres międzylodowcowy trwał około 15 tys. lat i bezpośrednio poprzedzał ostatnią epokę lodową, czyli zlodowacenie Wisły. Panował wówczas ciepły wilgotny klimat ze średnią roczną temperaturą około 10°C (obecnie 7–8°C), a tereny Polski porastały gęste lasy liściaste z dużym udziałem gatunków ciepłolubnych. Zamieszkiwały je zwierzęta o wysokich wymaganiach termicznych, między innymi nosorożce i słonie leśne.
Nosorożce leśne osiągały rozmiary zbliżone do współcześnie żyjącego nosorożca białego. Długość ciała wahała się w granicach: 3,3 –4,2 m; wysokość w kłębie: 1,5 –1,9 m; masa: 1,5 –2,5 t.
dr Cezary Krawczyński