Rozwój polskiej myśli geologicznej
Prowadzone w MZ badania dotyczą różnorodnych aspektów dziejów nauk geologicznych. Niezwykle ważnym nurtem badawczym są studia z zakresu rozwoju myśli naukowej stanowiące próbę określenia najważniejszych etapów w kształtowaniu się zrębów współczesnej geologii. Na szczególne podkreślenie zasługują badania obejmujące okres tworzenia podstaw naukowych polskiej geologii w końcu XVIII i pierwszej połowie XIX w. Do tego typu prac należą m.in. studium poświęcone warszawskiemu środowisku przyrodników na przykładzie działalności Aleksandra Sapiehy; rozprawa poświęcona roli Komisji Edukacji Narodowej w rozwoju polskiej geologii oraz nauczania przyrodoznawstwa w szkołach wszystkich szczebli; obszerna monografia poświęcona dziejom rozwoju naukowego ośrodka badań geologicznych i kształcenia uniwersyteckiego w Wilnie, który odegrał niezwykle istotną rolę w tworzeniu podstaw polskiej myśli geologicznej; studium poświęcone rozwojowi poglądów na genezę czwartorzędu w Polsce oraz badania dotyczące rozwoju geologii naftowej w Karpatach do 1939 r. W badaniach tych wykorzystywane są materiały źródłowe znajdujące się zarówno w archiwach Polski jak i też wyniki kwerend przeprowadzanych w archiwach Litwy i Ukrainy. Ważnym kierunkiem badawczym jest również nurt biografistyki, której efektem są liczne, ogłoszone drukiem monografie i studia poświęcone wybitnym geologom polskim m.in. Stanisławowi Staszicowi, Ignacemu Domeyce, Janowi Czerskiemu, Aleksandrowi Czekanowskiemu, Karolowi Bohdanowiczowi, Józefowi Siemiradzkiemu.