Celem podróży Zbigniewa Nowosadzkiego jest poznanie, jakże różne i bogatsze od powszechnych i powierzchownych wyjazdów ograniczających się do wizyty na plaży, w basenie czy zrobienia zdjęć zamieszczanych w mediach społecznościowych. Artyście towarzyszy pragnienie uchwycenia genius loci odwiedzanych miejsc. To są wyprawy w celu zrozumienia świata, co szczególnie istotne – świata starożytnego, którego ruiny silnym echem odbijają się w zderzeniu ze współczesnym rytmem życia.           

Greckie wyspy, które poznaje od kilku lat, m.in. Syros, Mykonos, Delos są przeżyciem o znaczeniu emocjonalnym, duchowym i twórczym. Są osobistą próbą objęcia myślą i wyobraźnią terenów, które żyją dziś i które nieprzerwanie żyją od ponad dwóch tysięcy lat. Jakże inaczej może przebiegać podróż, kiedy wrażliwość malarska łączy się ze świadomością przebywania w miejscu nazywanym kolebką cywilizacji Zachodu, a pozostałości dawnych miast, pałaców i domów, choć dziś są morzem ruin budzą zachwyt, fragmenty kolumn czy bram pomimo upływu czasu dają możliwość wyobrażenia sobie skali całości i budzą respekt. Kamienne dowody wspaniałych dokonań człowieka, a może nader wszystko kamienne symbole jaśniejące w zestawieniach z barwami nieba i wody. WYSPA.  Już sama jej fizyczna obecność wyłaniająca się z morza jest znakiem malarskim, kształtem doskonałym w skali obrazu. Widzimy ją z oddali. Zarys. Niewiadoma. Może zbliżamy się do niej, a może zostawiamy, unosząc wspomnienia. Bez względu na sytuację, w której wyobrazimy sobie siebie, będziemy chłonąć emocje dzięki czystej i nasyconej barwie, która mówi o Zbigniewie Nowosadzkim, jak o świetnym koloryście, nasycającym czerwienią i pomarańczem zachodzącego słońca wody okalające skaliste brzegi albo przedstawiającym fragmenty miasteczek zbudowanych z wielobarwnych pikseli spływających płynnie wprost do morza.            

Prace na wystawie Wyspa odsłaniają też inne malarskie oblicze Autora. Czysta forma, minimalizacja elementów, oszczędność formalna, a przez to zwiększenie siły ekspresji, stają w pewnej opozycji do dotychczasowej poetyki bliższej impresji. Sygnalizacja konturu wyspy i emocji stanowią z czerwienią, czernią, bielą i szarością kontrasty ocierające się o abstrakcję, a może to ukłon Artysty w stronę suprematyzmu. W kilku pracach pojawia się jeden z bardziej subtelnych kadrów twórczości Zbigniewa Nowosadzkiego, a mianowicie sylwetka kobiety. Swoją wertykalnością wskazuje kierunek spojrzenia – w tym przypadku stałego elementu, zarysu góry-wyspy na horyzoncie. Zróżnicowanie formatów i kolorystyczne lub jednolite w tonacji zestawienia, czasem łączenie technik pokazują proces eksplorowania formatu dla góry-wyspy. Obrazy są coraz bardziej oczyszczone z narracji. Stają się syntezą dla silnych doznań, które domagały się wyrażenia w wyważonej, oszczędnej formie.             

Zbigniew Nowosadzki prowadzi z nami rozważania o sztuce i o wyspie, stającej się pewnym punktem odniesienia, jak Jego ulubiona Sztuka Fugi Bacha albo Góra św. Wiktorii dla Cezanne’a.
Wyspa jest wystawą zapraszającą do kontemplowania piękna, zachęcającą do dostrzegania jego blasku, czasem kruchości, jest refleksją i wypełnionym barwą wspomnieniem.
                                                                                                                                                                                                                                                                           Helena Sienkiewicz-Więcław