| Płetwonogie |
Uchatka patagońska (Otaria flavescens, Otariidae) – samiec (z tyłu) otoczony haremem samic. Zdj. Nestor Galina (CC BY 2.0); zmieniono.
Większość ssaków należących do rzędu Carnivora, to lądowi drapieżnicy bądź wszystkożercy. Jedna z grup wyróżnia się jednak spośród nich daleko posuniętymi adaptacjami do wodnego trybu życia. Są to płetwonogie (Pinnipedia), łączące w sobie współczesne foki, morsy i uchatki.
Przyglądając się płetwonogim łatwo dostrzeżemy, że nie przystosowały się one do wodnego życia tak dalece, jak współczesne walenie (Cetacea), czy syreny (Sirenia). Przedstawiciele tych grup spędzają całe życie w wodzie. Wiele spośród płetwonogich spędza jednak znaczną część czasu na lądzie – czy to w przerwach pomiędzy wyprawami łowieckimi, czy to w okresie wymiany futra, czy wreszcie w okresie rozrodczym. Stąd też czasami traktuje się je, jako zwierzęta prowadzące „pół-wodny” tryb życia. Jest to jednak bardzo szeroka kategoria, do której zalicza się wszystkie zwierzęta, których tryb życia w jakiś sposób obejmuje zarówno środowisko lądowe, jak i wodne. W tej samej kategorii można umieścić współczesne wydry, krokodyle, czy nawet niektóre, polujące na ryby koty. W tym kontekście, płetwonogie jawią się jednak jako wysoce wyspecjalizowane do życia w środowisku wodnym.
W niniejszym tekście prześledzimy historię ewolucyjną i zapis kopalny tej ciekawej grupy zwierząt. Przyjrzymy się też adaptacjom, które czynią z płetwonogich zwierzęta jednak „bardziej” wodne, niż lądowe. Życzymy Państwu przyjemnej lektury!
➡ O ssakach drapieżnych – część 3 – Płetwonogie
Poprzednie części artykułu „O ssakach drapieżnych”:
➡ O ssakach drapieżnych – część 1 – Początki drapieżnych i psokształtne
➡ O ssakach drapieżnych – część 2.1 – Kotokształtne
➡ O ssakach drapieżnych – część 2.2 – Kotokształtne
dr Michał Loba